Op humoristische wijze wordt de mensheid een spiegel voorgehouden in de meeslepende, hilarische, smerige satire over hoe de allerrijksten ten onder gaan met het narrenschip van het kapitalisme. Want de hele film is een metafoor op de mensheid. Er wordt geschermd met de kreet ‘alle mensen zijn gelijk’ en vervolgens is de hele film een bewijs van het tegendeel. Het verhaal is hier en daar flink aangezet, zoals op het luxeschip, waar het bedienend personeel alsmaar braaf ‘ja en amen’ blijft knikken naar de gasten, die zich te buiten gaan aan alle luxe en menen zich alles te kunnen veroorloven. Maar ook in het klein, in de liefdesrelatie tussen twee fotomodellen, zie je de groeiende ongelijkheid ontstaan. In dit geval wordt de man zodanig gemanipuleerd door zijn beeldschone vriendin, dat hij alsmaar naar haar pijpen danst. Hij probeert uit te leggen, wat voor hem gelijkheid betekent, maar zij begrijpt het niet.

Nadat het schip is vergaan, is een groepje schipbreukelingen aangespoeld op een eiland. Daar worden de rollen omgedraaid en hebben de laagste in rang de tools in handen om daar te overleven. Tegelijkertijd geeft dat hen ook weer macht over de rest. Van gelijkheid is geen sprake. Een film die aanzet tot nadenken.