De aanleiding voor mijn bezoek aan het zuiden was een uitnodiging ter nagedachtenis aan mijn zes jaar geleden overleden vriendin Inge. Na haar overlijden hebben haar vriend, dochter en oudste vriendin de traditie voortgezet, van samen konijn eten op 3e kerstdag. Dat deden ze ook altijd al, toen Inge nog leefde. Ik mocht, als oude vriendin dit jaar aanschuiven. Vriend kookt altijd. Hij had een beetje pech dat ik vegetariër ben, maar hij had het prima opgelost.

Er werden mooie herinneringen opgehaald ook aan de hand van foto’s. Het werd een gedenkwaardige avond.

Ieder van ons heeft zo zijn/haar eigen dingen meegemaakt met Inge. Zo kan ik haar verlies niet los zien van Sjaak. Niet omdat het ook logisch is, dat ik hem mis, maar wat zo bijzonder was, dat Sjaak net zo’n klik met Inge had, als ik. Dat vind ik opmerkelijk, want mijn ervaring is toch, dat het geen automatisme is, dat je als echtpaar altijd maar allebei bevriend raakt met de vriend of vriendin van één van de twee. In dit geval was dat wel zo. Inge ging vaker met ons op vakantie, we maakten heerlijke wandelingen en de bezoekjes aan elkaar waren altijd heel intens en gezellig. Als ik nu door mijn foto-albums blader kom ik dus flink wat foto’s tegen van deze twee lieverds, want tja, ik was op die momenten toevallig altijd de fotograaf.