Ik kan me de tijd niet heugen, dat ik ziek was. Ook toen ik nog in het onderwijs werkte, alweer ruim 6 jaar geleden, gingen alle griepepidemieën aan mij voorbij. Ook corona kon mijn deur niet vinden. Het is geen verdienste, het is gewoon geluk hebben. Tot zaterdag. De nacht ervoor ben ik doorgekomen, met alleen maar hazenslaapjes. Geen idee waarom ik niet sliep, maar dat is niks voor mij, want ik slaap eigenlijk altijd goed. Dus dacht ik de volgende dag, dat de algehele slapte te wijten was aan slaaptekort. Ook had ik een vol hoofd en wat lichte verhoging, spierpijn en totaal geen energie. Ik dacht dat corona mij nu toch te pakken had. De test gaf toch maar één streepje aan. Dan de dag maar zien door te komen met wat afleiding van de tv. Ik zag twee prachtige films. Tot iets anders was ik niet in staat. Zee van tijd had ik in de bioscoop gemist.

Met Where the Crawdads sing was ik even weg van de wereld.

Gelukkig sliep ik de volgende nacht goed, maar helaas veranderde dat niks aan de algehele slapte. Tot het middaguur lag ik alleen maar op de bank, maar na de middag ging het met vlagen wat beter. Ik had de rust om weer eens wat te lezen en ik keek zowaar naar de ronde van Vlaanderen. Zo’n wielerwedstrijd was Sjaaks ding. Ik keek nooit echt, maar het geluid van de commentatoren vond ik nu lekker op de achtergrond. Af en toe te keek ik hoe het ervoor stond, daar in Vlaanderen.

Ondertussen ging ik ervan uit, dat iets wat vanzelf gekomen is, ook weer vanzelf verdwijnt. En inderdaad. Vanmorgen is mijn energie weer terug en mijn kracht in de benen. Nu nog van mijn verkoudheid zien af te komen.