Wij verbazen ons over de betrekkelijke onbekendheid van Nationaalpark Maasduinen. Vooral ook voor natuurfotografen heeft het zoveel te bieden. Het 4500 hectare groot gebied is bijzonder door zijn vorm. Het is zo’n 20 km lang en gemiddeld 2,5 kilometer breed. Daarmee is het de langste rivierduinengordel van West-Europa. Het is ontstaan vanuit de ijstijd toen vanuit de drooggevallen rivierbedding van de Maas het zand begon te stuiven en neer dwarrelde ten oosten van de Maas. Er ontstond een soort duinlandschap met toppen van wel 25 meter. In de uitgestorven laagtes ontstonden vennen. Na de ijstijd raakten de duinen langzaam begroeid met bos. Op de vierde dag van ons verblijf zagen we al die gevarieerdheid van natuur op de Bergse Heide in de buurt van Afferden. Het eerste gedeelte was bosachtig gebied, waar we nog weilanden met koeien zagen.

Ons doel daar was een uitkijktoren. Dat beloofde een klimpartij te worden, maar het natuurschoon was het waard. Al gauw kwamen we dan ook in heideachtig landschap waar we rustig maar gestaag omhoog liepen.

Op de top was het stervenskoud, de zon liet zich überhaupt nog niet zien deze ochtend.

Maar het uitzicht maakte veel goed en het was supermooi, dat er twee raven overvlogen, een zeldzaamheid in Nederland.

Na de afdaling volgde een stukje door ruig bos.

Zo kwamen we bij het Zevenboomsven, weer zo’n prachtig kleurrijk watertje, waar je helemaal zen van wordt.

We zagen er wat wilde ganzen zitten. Eentje viel op door zijn groene zender om zijn nek.

Ondertussen probeerde de zon af en toe door het wolkendek te breken. Bij een vogelkijkwand keken we of we nog wat vogels zagen, want die hadden we nog niet veel gezien deze ochtend.

Er waren wat balsende dodaars

en een buizerd in de boom.

De foto’s ervan zijn niet om over naar huis te schrijven, maar ja, je kunt niet alles hebben bij zo’n prachtige wandeling.