Vanaf station Ede liepen we langs het terrein van de voormalig Enkafabriek. Ik hou erg van die industriële gebouwen en ben blij te zien dat ze er een nieuwe bestemming aan gaan geven.

 

 

 

 

 

Al snel liepen we het bos in en de rest van de dag bleven we door bossen en langs heidevelden lopen. Klinkt saai, maar we hebben weer enorm genoten, van de variëteit van de bossen, maar ook natuurlijk van alle herfstige kleurenpracht. We liepen langs en over de Ginkelse heide en natuurreservaat Planken Wambuis. Wat een ruimte is er toch nog in Nederland, zeker op een gewone donderdag in november. We wanen ons alleen op de wereld, hoewel we op deze wandeling niet echt loskomen van geluiden van autowegen. Weer geen trekvogels gezien, maar dit keer heb ik geprobeerd een biddend valkje te fotograferen. En op ons ‘rustpunt’ in Natuurcentrum Veluwe konden we hem toen nog even van dichtbij bekijken.

 

 

 

 

 

In dit gebied zijn veel prehistorische grafheuvels te vinden. Ook een paar keien, waar ik niet van kon ontdekken wat het was. Bij de oude stenen lag een glimmend zwarte steen. Daarin zag ik een spiegeling. Het Mosselse zand is een prachtige zandverstuiving midden in het bosrijke gebied. We naderden Otterlo. De zon liet zich niet meer zien. Het werd snel bewolkt en de avond viel vroeg in. De bossen waren hier opeens erg rood gekleurd. Vlak bij de bewoonde wereld stonden veel Amerikaanse eiken, die deze kleurenpracht veroorzaakten. Samen met het avondlicht was het, wat ik me voorstel bij een ‘Indian Summer’. Helaas komt het niet over op de foto’s, waarschijnlijk omdat het al te donker was. Het was weer een wandeling die de moeite waard was. Wat is Nederland toch mooi en zo afwisselend!