Westerbork was een mooi fietsdoel. De tragische feiten zijn bij ons genoeg bekend. Toch is het goed om zo’n historisch gruwelijke plek onder de aandacht te blijven brengen. Daar staat dan ook een museum met vol aangrijpende verhalen en gebruiksvoorwerpen van doodgewone, onschuldige mensen, die men meende te moeten vermoorden. Westerbork was maar een doorgangskamp. Er was nog veel alledaags brief-en pakjesverkeer met de buitenwereld mogelijk. Des te schrijnender is de afloop.

Op een paar kilometer vanaf het museum is de open ruimte in het bos waar het barakkenkamp lag. Er staat nog maar één barak, helemaal leeg met open zijkanten, om een beeld te krijgen van de situatie toentertijd. Op een maquette in het museum zag ik de hoeveelheid, die er echt gestaan heeft.

Je ziet nog resten van de spoorlijn (nu een monument) en een treinwagon. Verder staan er om de paar meter palen, met de data van transporten met de aantallen van afgevoerde mensen per keer. Op de foto een uitkijkpost.

Je kent de feiten, maar door de opstellingen daar op de plek zelf, gecombineerd met de verhalen, komt het wel echt bij je binnen. Hoewel het toch altijd iets ongeloofwaardigs en onvoorstelbaars blijft hebben. Hoe konden mensen elkaar dit aandoen? Het is helaas echt gebeurd. Des te schrijnender is dan de tegenstelling te zien tussen de barakken en de prachtige villa, die de SS-kampcommandant van Albert Konrad Gemmeker in 1942 betrok. Het huis is gebouwd in 1939 voor de directeur van het vluchtelingenkamp, dat Westerbork toen was. Als bescherming tegen de kwetsbaarheid van het houten gebouw hebben ze er een glazen kooi omheen gebouwd. Zo is het echt een museumstuk, wat ons nog meer met de neus op de feiten drukt.

Laten we leren van de geschiedenis………………………………Maar het leven gaat door, dus wordt het terrein ook gebruikt door de sterrenwacht en staan er grote telescopen opgesteld.