Op de laatste dag in Zeeland was het voor het eerst grijs en mistig. We wilden nog één wandeling maken en wel vanuit Cadzand. De auto werd geparkeerd in een rustige straat met hier en daar wat pittoreske huisjes. Het werktuig van de hoefsmid, dat er stond om reclame te maken voor het museum in Nieuwvliet, was wel een blikvanger.

Je ziet hier in Zeeland vaker onderstellen van molens nog als een soort monument in het landschap staan. Zo ook deze aan de zuidkant van Cadzand. Er staat nog één molen compleet aan de noordzijde. 

De Badhuisweg, de naam zegt al genoeg, leidde ons naar Cadzand-Bad, althans de noordkant van deze badplaats. We voelden geen behoefte om het centrum op te zoeken. We zagen hier al meer vakantiewoningen dan ons lief is.  Best mooi aangelegd hoor, maar tja.

Wij sloegen af in noordelijke richting door de duinen en verkozen het om in de natuur te blijven. Ondanks de grijsheid toch mooie doorkijkjes richting het strand.

Eindelijk hield de bouw van nieuwe strandaccommodaties op en kwamen we bij de Verdronken Zwarte Polder. Die is in 1623 aangelegd en overstroomde in 1802. Zo werd het de Verdronken Zwarte polder. Een deel werd herdijkt: dat is nu de naastgelegen herdijkte Zwarte Polder, tegenwoordig eveneens natuurgebied. Dit afwisselende gebied, met strand, duin en struweel is een leefgebied voor veel vogel- en plantensoorten. Het is een klein natuurgebied met veel vogels, ontstaan door een doorslag van de zee.

Het grijze weer belette ons om het goed te zien, maar toch was het nu ook al mooi.

Voorbij de inham gingen we het land weer in en over dijken met namen als St.Jansdijk, Strijdersdijk en Knokkertweg ging het weer terug naar Cadzand. En wat was het daar verrassend mooi, juist door de grijsheid! Dijkwoningen,

een boerenschuur

en bomen die mooi afsteken, zowel in zwarte als grijze silhouetten

Voor we het wisten waren we weer terug in Cadzand en kwam er een einde aan onze heerlijke wandelingen door het Zeeuwse land. Maar ik ben er nog niet over uitgeblogd hoor!