Ik vatte het plan op om eens gewoon door Amsterdam te gaan lopen i.p.v. in de natuur. Ik ging alleen en dat geeft toch altijd een andere vipe dan in gezelschap. Zo raakte ik aan de praat met een moeder en kind. Ook zij namen net als ik een kijkje bij het wormenhotel. Ik las erover, dat dit een bewonersinitiatief is en je kunt ze op meer plekken in Amsterdam vinden. Het gft-afval wordt hierbinnen door de wormen bewerkt is het verhaal. Echter, de moeder met kind kwamen kijken of ze muizen en ratten konden zien door het raampje. Zij wisten te vertellen, dat het meer een hotel voor deze gasten geworden was, dan voor de wormen. Tja en toen vergat ik een foto te maken. Deze plukte ik van het web.

Door de Plantagebuurt liep ik naar de Amstel. Op de brug zag ik, dat ze hier ook meedoen aan de slotjes-rage, zij het in wat beperktere mate dan dat ik bijvoorbeeld wel eens in Italië heb gezien.

Vanaf die plek keek ik op een prachtig rijtje huizen aan de overkant. Het is altijd opvallend hoe scheef die huizen staan. Je vraagt je af, hoe lang zoiets nog kan blijven staan. Ik passeerde een groepje toeristen met een bevlogen gids. Toen ving ik op, dat de huizen met opzet zo scheef voorover hellend gebouwd zijn. Alle huizen hebben in Amsterdam een haak hoog in de nok, waarmee huisraad naar boven wordt getakeld. Om ramen te beschermen bij die acties geeft het meer speling als zo’n gebouw licht voorover helt. Ik heb weer wat geleerd!

De Lijnbaansgracht vind ik altijd apart. Daar zie je de achterkanten van statige huizen van de Weteringschans. En daarbij ligt dan zo’n vrachtboot middenin de stad.

Ik liep via de onderdoorgang van het Rijksmuseum naar het Museumplein, op weg naar het uiteindelijke doel van deze wandeling, waarover later meer.