We hadden een tweeledig doel, toen we voor een midweekje afreisden naar Noord en Midden Limburg.  We wilden daar twee etappes lopen van het Pieterpad, waar je hier en hier over kunt lezen. Het andere doel was om eens te gaan kijken in allerlei dorpjes aan de Maas waar mijn voorouders vandaan komen. Zo keken we eerst rond in Baarlo. Daar hebben mijn overgrootouders gewoond en nog verder terug komt dit dorp ook nog voor in mijn stamboom.

Waarschijnlijk waren daar een paar generaties die de kost verdienden als smid. Ik probeerde bij de VVV informatie te vinden. Er zijn wat vragen hier en daar neergelegd, maar daar heb ik nog geen reactie op gehad.

Ikzelf was als kind wel eens op kamp geweest op kasteel Baarlo. Daar wilde ik ook nog eens kijken. Nu blijken er meer kastelen te zijn. Dus ook dat heb ik onderzocht samen met de vriendelijke mevrouw van het VVV kantoor.

Het kasteel heet d’Erp, is gerestaureerd en ligt er glorieus bij in een parkachtige omgeving met een oude watermolen

en wasplaats.

Misschien heeft mijn overgrootmoeder hier ook haar was gedaan?

We zakten verder langs de Maas af naar het zuiden en we kwamen in Kessel. Over het kasteel vertelde ik al hier. Ook in dit dorp zou een betovergrootvader van mij wel eens smid geweest kunnen zijn. Het ging helaas regenen en de ‘zoektocht’ werd gestaakt.

De volgende dag bracht de etappe van het Pieterpad ons naar Grubbenvorst, ook weer een dorp waar misschien een smederij is geweest, die een voorvader van mij heeft gerund. Een historische genootschap schijnt hier nog niet heel lang te bestaan. Men weet wel van een smederij, maar de laatste eigenaar was geen familielid. Dat klopt ook wel, want die moet enkele generaties eerder daar geleefd hebben. We komen hier terug en ik blijf zoeken. Ik heb toch al weer meer een beeld van hoe de mensen toen leefden.

De tweede wandeling ging ten zuiden van Venlo, richting Tegelen, Belfeld naar Swalmen. Ook in gebied moet bekend terrein geweest zijn voor o.a. mijn oma. Maar de lengte van de dagetappe liet geen ruimte om dorpjes echt aan te doen. Dat doen we een volgend keer.

Op een gegeven moment liepen we een man met zijn hond tegen het lijf. Hij begon een praatje, was geïnteresseerd in onze wandeling en wat we al hadden afgelegd van het Pieterpad. Aan mijn accent hoorde hij wel, dat ik Limburgse ben van origine. Ik vertelde dat mijn moeder uit deze streek kwam. Ik noemde haar naam en hij beloofde mij haar stamboom op te sturen, want hij had de geneologische geschiedenis van heel veel mensen in dat gebied uitgezocht. En inderdaad, per ommegaande werd de kwartierstaat van mijn moeder gemaild. Er ligt hier nu een stamboom tot 1330, terwijl ikzelf niet verder kwam dan 1660.  Hoe is het toch mogelijk, dat ik nu juist deze vriendelijke meneer tegen het lijf moest lopen, met zijn hobby genealogie. Helaas heb ik geen foto gemaakt, niet bedacht ook, maar waarschijnlijk zou ik het ook niet gedurfd hebben.